İnsan selinə qarışıb eskalatorla yuxarı qalxırdım. Əks tərəfdə pilləkən hərəkətsiz dayanmışdı. Üzərində bir inni-cinni yox idi. Adətən məni eskalatorla “hərəkət edən” adamların qaramatı narahat etsə də, bu dəfə nadir hallarda görünən mənzərə önündə matım-qutum qurudu. Eskalator işə düşdü. Lap yuxarıdan zırpının biri göründü. İlahi, bu ki ayıdır! Bəxtəvər ayı!
Köynəyinin yaxasını yarıya qədər açan, qollarını dirsəyə qədər çirmələyən həmin bəxtəvəri ictimai yerdə — insan içində olmağı qəti narahat eləmirdi. Bədəninin qıjqırıb çölə çıxan tükləri külə dönmüş samanlığa oxşayırdı. Zırpının ağlı, qanacağı da kösəyə dönmüşdü. Yerinə qaralmış sinə üstündə asılan qızılı boyunbağı işıq saçırdı. Boyunbağıdan cır armud boyda klon sallaşa qalmışdı. Bu vaxt ayı birində qızılı saat, digərində trosa oxşayan bilərzik taxılan qollarını sinəsi bərabərinə gətirdi. Hər iki əl barmaqlarını bir-birinə daraqladı. Sonra yuxarı qaldırıb dərindən ah çəkdi, üstündən də analoqu olmayan tərzdə düz üç dəfə əsnədi. Ardınca bir əliylə qarnını qaşıdı, dalınca da o biri əlini işə salıb, az qala əynindən düşən şalvarının kəmərindən yapışıb yuxarı dartdı. Çopur sifətinin bir tərəfi səyriyirdi. Özü də əks tərəfdəki qızların bir-ikisinə baxıb səyliyirdi.
Ayı həqiqətən cənnətə düşmüşdü. Artıq eskalator məni yuxarıya qaldırırdı. Zırpı da gözdən itirdi. İndi ayının min oyunu bir metronun içində idi. Eybəcər anatomik quruluşlu gönü qalını tuneldə müasir qatar gözləyirdi. O da şişman qarnın qabağa verib, cəmdəyi ilə camaatı yıxa-yıxa kondisionerli vaqona minəcəkdi. Bəlkə də hansısa ailə tərbiyəsi görən gənc, ayıya ayaqüstə qalmasın deyə — Buyurun əyləşin, dayı, — deyəcəkdi. Ayı da əyləşən kimi ağzın iki metr ayırıb qış yuxusuna gedəcəkdi.
Əsgər İsmayılov
